Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Παπαρολογίες

Το δωμάτιο άδειο.  Το μόνο που ακούω είναι η ανάσα μου.  Μου λύπει ο χτύπος της καρδιάς σου δίπλα μου.  Ο τοίχος είναι πασαλειμμένος με σκατά από την τελευταία μας ποιητική βραδιά κατά την οποία διαβάζαμε ΤΕΧΝΗ.  Δική μας τέχνη, αποσπάσματα της ψυχής μας.  Έχω δυσεντερία και γράφω ποιήματα για την αδυναμία μου να απεκκρίνω και το ταλέντο μου να ανακουφίζομαι από την του στόματος οπή.  Κλαίω που δεν μπορώ να είμαι φυσιολογικός άνθρωπος.  Ζητώ μόνο να μπορώ να αφοδεύω με ηρεμία όπως όλοι.  Ανοίγω τα φτερά μου να πετάξω, αλλά δεν είμαι παρά μόνο άθυρμα των ανέμων.  Θέλω να βουτήξω στο μυαλό σου και να μάθω τι σκέφτεσαι.  


Νικημένες ψυχές υπό την καταλυτικήν δράσην του βερμπαλισμού είστε όλοι.