τα καλά μου κυάλια

με την άκρη
του ματιού μου του αριστερού
κοιτάζω έξω, στο απέναντι μπαλκόνι
ο γείτων δε με βλέπει
μα εγώ βλέπω τι απλώνει:
βρακιά και φανελάκια
τι-σερτ, κοντά παντελονάκια

πεπεισμένη καθώς είμαι
ότι ο γείτων δεν σκαμπάζει
φέρνω κι εγώ η καημένη
τα κυάλια μου τα κατασκοπικά
εκείνος στο μπαλκόνι αράζει
εγώ στο παράθυρι μου διακριτικά
τα φυτά του βλέπω, είναι απεριποίητα

καλοκαιρινό ύφος στην αυλή
απ' ένα διαμέρισμα αναβλύζει μουσική
μου θυμίζει παρεό και παραλίες
και παρέες με κιθάρες

το μπαλκόνι είναι Ο τόπος
/δε πλέις του μπη/
αριστερά και δεξιά παντού
άλλα μπαλκονάκια
κι εγώ όλους τους κοιτώ
με τα κυάλια μου του κατασκόπου
κρεμασμένα στο λαιμό
αχ ας με κοιτούσανε κι αυτοί!
θα τους έλεγα να περάσουν από δω
για έναν καφέ ελληνικό