τα ερωτικά: μικρή σουίτα σε κιτρινωπό μείζον

τρύπια κάλτσα

τρίχα δαχτύλου κάγκελο

νύχι γαμψό

απεριποίητη σκληρή πατούσα

τίποτ' άλλο δε ζητώ απ' τον έρωτα

ηδονή-

η άκρη της πατούσας σου

που ακουμπά το παρκέ καθώς σέρνεσαι προς εμένα

η παλάμη μου

που διατρέχει τα πόδια σου

και τα νύχια μου

που μπερδεύονται με τα δικά σου

το πέλμα σου

που μου γδέρνει τη μούρη

τίποτ' άλλο δε ζήτησα

μα δε μου 'δωσες ούτε αυτά

το νεοσύστατο νόημα της ζωής.

είναι να φοράς χαλασμένο σουτιέν

να προσπαθείς -μάταια όμως- να αλλάξεις μια λάμπα

και παράλληλα (η άλλη πλευρά της ιστορίας.) να παρελαύνουν ή να βόσκουν αμέριμνα εντός του σπιτιού, διάσπαρτα τάγματα κατσαρίδων.

τις αγαπώ. είναι σαν τα παιδιά μου.

προσπαθώ τουλάχιστον!

όπως όλες οι μαμάδες που τα παιδιά τους βγήκαν λίγο διαφορετικά απ' ό,τι θα ήθελαν.

ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ

δεν έχω λόγια να περιγράψω τη φρίκη.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΤΟ ΤΕΡΡΟΡ.

μια όχι και τόσο τυχαία συνάντηση.

το ήξερα από πριν.

οι κεραίες μου το πιάσανε το βάιμπ.

μπαίνω σπίτι. ΟΚ.

εισέρχομαι στην κουζίνα για νερό.

"ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ μου μυρίζει" σκέφτομαι συνειδητά και μετά "μα τι σαχλαμπούρδες λέω;"

και μισή ώρα αργότερα ξαναμπαίνω εκεί μέσα, στην κόλαση την ίδια, και την αντικρύζω.

ΕΚΕΙ, να μου κουνά η καφετιά αυτή μάγισσα τις κεραίες της.

ΗΤΑΝ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.

την εφόνευσα με ένα ασπρόμαυρο παπούτσι γνωστής αθλητικής μάρκας.

δεν ξαναμπαίνω εκεί μέσα παρά μόνο με το άγιο φως της ημέρας.

αφανής ήρωας

για να είσαι ήρωας καραμπινάτος πρέπει να φοράς κολάν. εγώ δεν το κάμω αυτό γιατί μου τονίζει την περιφέρεια. έτσι μένω στην αφάνεια.

ό,τι και να κάνω, πάντα τους άλλους μόνο θα βλέπεις -και τι θρίαμβος για όσους τίποτα δεν προσπαθούν, τίποτα δεν πετυχαίνουν, αλλά στο τέλος όλα σε κεινους αποδίδονται- κι εγώ θα είμαι μια ταπεινή σκιούλα αποτυχίας δίπλα σε γίγαντες-νικητές.

ΝΙΚΗΤΕΣ εις βάρος μιας ζωής που έχει γίνει σκουπιδάκι στο μάτι σου. και ένα τόσο δα δάκρυ (ίσα με μισή πρέζα αλάτι) χύνεις και με διώχνεις. μα ξαναμπαίνω και θα συνεχίσω να μπαίνω. και το ξέρω, είναι χάλια να σε τσούζει το μάτι -το παθαίνω συχνά με τους φακούς, αλλά έτσι είναι. συνήθισέ το κι εσύ. και πρέπει επιτέλους να σταματήσεις να γκρινιάζεις, με τον ομφάλιο λώρο στο ένα χέρι και το πουλί στο άλλο. κι εσύ εαυτέ μου ΠΡΕΠΕΙ να βρεις τα ΟΡΙΑ τα πελώρια που οφείλεις να θέσεις στους υπερήρωας, για να μη χανεις και όλη σου τη δόξα - β ρ ε χ α ζ ο ύ λ ι !

κακινησία

πόσο πχιο εύκολη κάνει την παραγωγή γρπατού λόγου μια δυσλειτουργική κατάσταση. ω ναι, μια δις - lee - tour - yi - kee κατάσταση είναι πάντα μοναδική πηγή [εν+πνέω> εμπνέω>] εν-πνευσης!

η ψυχωση είναι ένα κατοικίδιο συμπαθές και ευγενικό, αγαπάει το αφεντικό της και βοηθάει πάντα στην ομαλή υπάρξή του.

ΑΧ πηδάνε έξαφνα και στιγμιαία στο μυαλουδάκι μου ορισμένες σκηνές από το παρελθόν το παιδικό μου. πηδάνε εκεί ψηλά στο κεφάλι μου [ύψος 1 μέτρο και 57 εκατοστά] και ύστερα πέφτουν πάλι κάτω και τα ξεχνάω όλα. κρίμα, γιατί εκείνα τα δευτερόλπετα που ΘΥΜΑΜΑΙ νιώθω τέλεια.

είμαι ακόμη 19 ετών και ποιος ξέρει για πόσον καιρό ακόμα θα παραμέινω;

δεν είναι κρίμα κι άδικο που μια μέρα αρχίζει το δερματάκι να κρεμάει σαν μάγουλο ελέφαντα κι αρχίζουν να φυτρώνουν στις μύτες ουρές περιστεριών;

μάλλον δεν κάνω για βιτρίνα.

-

μάλλον δεν κάνω για βιτρίνα, γιατί οι κούκλες στην βιτρίνα δεν έχουν τρίχες στα χέρια

μάλλον δεν κάνω για βιτρίνα, γιατί οι κούκλες στην βιτρίνα δεν έχουν μουστάκι

μάλλον δεν κάνω για βιτρίνα, γιατί οι κούκλες στην βιτρίνα δεν έχουν λίπος

μάλλον δεν κάνω για βιτρίνα, γιατί οι κούκλες στην βιτρίνα δεν έχουν μυωπία

μάλλον δεν κάνω για βιτρίνα, γιατί οι κούκλες στην βιτρίνα δεν έχουν λέπια στο στόμα

μάλλον δεν κάνω για βιτρίνα, γιατί οι κούκλες στην βιτρίνα δεν έχουν νύχια που μεγαλώνουν

+

από την άλλη όμως, ίσως και να κάνω,

γιατί οι κούκλες στη βιτρίνα δεν μαυρίζουν απ'τον ήλιο

και οι κούκλες στη βιτρίνα δεν έχουν φίλους

και οι κούκλες στη βιτρίνα δεν λείπουν σε κανέναν όταν δεν βρίσκονται τριγύρω

θεούλη μου, προστάτεψε με από το μέγα σφάλμα της δημόσιας αναρτήσεως συναισθημάτων.

πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς [κτλ κτλ κτλ]

είμαι ΤΟΣΟ αδύναμη. όχι απλά ΤΟΣΟ. ΤΟΣΟ επί ΤΟΣΟ υψωμένο σε δυνάμεις δυνατές.

εν ταις δυσκολίαις κωλυόμεθα και κωλοκαθόμεθα -στα παχουλά μας οπίσθια-

και αφιερώνουμε το χρόνο μας σε έναν ανελέητο οδυρμό.

απόλες τις γυναίκες εγώ είμαι η πιο πένθιμη κι η πιο δυστυχισμένη, κάτι τέτοιο λέει η Όφη, βαθύτατα πικραμένη από τα λόγια του Αμλετ της. ω! ας ήταν απλά έτσι. εγώ θαρρώ πως είμαι πενθιμέστερη κι απ' την πιο πενθιμότατη, πιο δυστυχισμένη κι απ' την δυστυχέστερη.

και ποίος ο λόγος, λοιπόν, να χαλάμε τα παλιά πράγματα πριν έρθει η ώρα τους.

δεν μπαγιατέψαμε ακόμα.

εχω την εντυπωση ότι ξεχάσατε τις μέρες που μάζευα ένα ένα τα κομματάκια σας και σας συντηρούσα συναισθηματικά, στερούμενη την ηρεμία μου!