το νεοσύστατο νόημα της ζωής.

είναι να φοράς χαλασμένο σουτιέν

να προσπαθείς -μάταια όμως- να αλλάξεις μια λάμπα

και παράλληλα (η άλλη πλευρά της ιστορίας.) να παρελαύνουν ή να βόσκουν αμέριμνα εντός του σπιτιού, διάσπαρτα τάγματα κατσαρίδων.

τις αγαπώ. είναι σαν τα παιδιά μου.

προσπαθώ τουλάχιστον!

όπως όλες οι μαμάδες που τα παιδιά τους βγήκαν λίγο διαφορετικά απ' ό,τι θα ήθελαν.

ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ

δεν έχω λόγια να περιγράψω τη φρίκη.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΤΟ ΤΕΡΡΟΡ.

μια όχι και τόσο τυχαία συνάντηση.

το ήξερα από πριν.

οι κεραίες μου το πιάσανε το βάιμπ.

μπαίνω σπίτι. ΟΚ.

εισέρχομαι στην κουζίνα για νερό.

"ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ μου μυρίζει" σκέφτομαι συνειδητά και μετά "μα τι σαχλαμπούρδες λέω;"

και μισή ώρα αργότερα ξαναμπαίνω εκεί μέσα, στην κόλαση την ίδια, και την αντικρύζω.

ΕΚΕΙ, να μου κουνά η καφετιά αυτή μάγισσα τις κεραίες της.

ΗΤΑΝ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.

την εφόνευσα με ένα ασπρόμαυρο παπούτσι γνωστής αθλητικής μάρκας.

δεν ξαναμπαίνω εκεί μέσα παρά μόνο με το άγιο φως της ημέρας.

αφανής ήρωας

για να είσαι ήρωας καραμπινάτος πρέπει να φοράς κολάν. εγώ δεν το κάμω αυτό γιατί μου τονίζει την περιφέρεια. έτσι μένω στην αφάνεια.

ό,τι και να κάνω, πάντα τους άλλους μόνο θα βλέπεις -και τι θρίαμβος για όσους τίποτα δεν προσπαθούν, τίποτα δεν πετυχαίνουν, αλλά στο τέλος όλα σε κεινους αποδίδονται- κι εγώ θα είμαι μια ταπεινή σκιούλα αποτυχίας δίπλα σε γίγαντες-νικητές.

ΝΙΚΗΤΕΣ εις βάρος μιας ζωής που έχει γίνει σκουπιδάκι στο μάτι σου. και ένα τόσο δα δάκρυ (ίσα με μισή πρέζα αλάτι) χύνεις και με διώχνεις. μα ξαναμπαίνω και θα συνεχίσω να μπαίνω. και το ξέρω, είναι χάλια να σε τσούζει το μάτι -το παθαίνω συχνά με τους φακούς, αλλά έτσι είναι. συνήθισέ το κι εσύ. και πρέπει επιτέλους να σταματήσεις να γκρινιάζεις, με τον ομφάλιο λώρο στο ένα χέρι και το πουλί στο άλλο. κι εσύ εαυτέ μου ΠΡΕΠΕΙ να βρεις τα ΟΡΙΑ τα πελώρια που οφείλεις να θέσεις στους υπερήρωας, για να μη χανεις και όλη σου τη δόξα - β ρ ε χ α ζ ο ύ λ ι !