Εκκολαπτόμενο Ταλέντο

Φαντάστηκα τον εαυτό μου σε ένα καταπράσινο λειβάδι γεμάτο γερασμένες πεταλούδες που άφηναν τις κουτσουλιές τους απάνω στα φρεσκοπλυμμένα και απλωμένα ασπρόρουχα μου. Η νύχτα μαύρισε τα μάτια μου και έκρυψε τις ευδιάκριτες ρυτίδες της νεαρής ηλικίας μου (Μας γέρασαν προώρως, Μπάμπη , το κατάλαβες;). Βούτηξα μες στη λίμνη που είχε γεύση πεθαμένου ψαριού, γιατί είχα απίστευτο θυμό μέσα μου και τα λέπια μου διαλύθηκαν στο όξινο νερό. Η λίμνη μου έδωσε το λογοτεχνικό τούτο έναυσμα και με οδήγησε στο να καταγράψω όσα υπήρχαν μέσα μου εκείνη τη σκατένια στιγμή της βουτιάς μου, που δεν ξέρω πόσο κράτησε, αλλά ξέρω ότι προσποιήθηκε πως ήταν αιώνας.
Ουυυ... Έτσι αποφάσισα κι εγώ να γίνω λογοτέχνης και κάθε είδους καλλιτέχνης με αρχίδια μεγάλα, κρεμαστά και να κρίνω τους άλλους για να δείξω την ολοκληρωτική και ντροπιαστική ανωτερότητά μου (Να φοβάσαι, ω Καίσαρ, γαμώ!).



Τρελαίνομαι για την τέχνη. Μου παίρνει την ψυχή.